BLACK

Size vereceğim bu börek tarifi şimdiye kadar yediğiniz tüm böreklerden daha çıtır olacak, garanti ediyorum. Şubat ayında anneme gittiğimde yemiştim, çıtırlığına bayılmıştım. Bu böreği pistikten iki gün sonra bile çıtır çıtır kald ı ran sırrı paylaşmadan edemeyeceğim. Tarifi kendisi nereden bulmuş bilemiyorum, sormayı unuttum ama iyi ki de bulmuş çünkü benim yaptığım bu tür börekler hep kayış gibi oluyordu. Türkiye ziyaretimden dönerken yufka almayı unutmayıp, döndüğümün hemen ertesi günü tüm yufkalarımı hazırlayıp dondurucuma kaldırdım. Şimdi ara ara üç beş adet çıkarıp, çözülmesini beklemeden pişirip afiyetle yiyoruz. Aynı şekilde siz de yapıp acil durumlarda şipşak hazırlayıp konuklarınıza ikram edebilirsiniz. Bu börekler kızımın dış buğdayından, yiyenler bayıldılar, tabii sadece birer iltifat değildiyse söyledikleri :) Malzemeler: 6 adet yufka (vakum paket olanları önermiyorum, mümkünse yufkacıdan alın) Sıvıyağ Un Sirke Tuz İstediğiniz içi kullanabilirsiniz, ben patatesli iç hazırl...

Blog dünyasına uzak kalalı, ortaya çok başarılı tarifler çıkmış. Bu tahinli lezzeti, kızımın yazın yaptığımız mevlüdüne getirmişti yakın bir akrabamız. Tahini sevmiyor olmama rağmen deli olmuştum ilk yediğimde ve müthiş bir buluş gibi gelmişti. Sonra internette arayıp bulduğumda çoktan pek çok kişinin deneyip bloğuna koyduğunu gördüm. Türkiye tatili bitip evimize dönerken baklavalik yufka ve tahinimi çoktan bavuluma gizlemiştim bile. (Çin'e girişte x-ray'de farkedilirse el koyuyorlar) İlk fırsatta denedikten sonra müptelası oldum. 10 dakikada hazırlayıp bir 10 dakika da pişmesini bekliyor; sonra da misafirlerinizin bayıla bayıla yemesini keyifle izliyorsunuz. Tarif her yerde rulo şeklinde yapılmış ama bizim İnci Hala'miz bunu muska şeklinde yapmış. Çok da iyi etmiş çünkü içindeki cevizler dökülüp saçılıp ziyan olmuyor. Her yerde var ama bu şekilde yok diye ben de bloğuma demirbaş olarak ekleyeyim. Acil misafiriniz olursa diye yapıp dondurucunuzda gönül rahatlığı ile saklayı...

Bloguma ara verip de döndükten sonra en çok hiç almamış olduğum ödülleri kıskanmıştım. Kıskanmak belki acımasız bir kelime gibi gelir size ama, unutulmuş olduğumu düşünmüş, unutulmayanlara da aşırı gıpta etmiştim. Hatta blog blog dolaşmış, acaba görmediğim bir tanesini yakalar mıyım diye adımı aramıştım hep. Şimdi son iki posttur ben de ödüller alıyorum sevgili blog dostlarımdan ve çocuklar gibi şenim. Belki sizlere çok basit birşeymiş gibi gelebilir ama benim için birilerinin zihninde yer alıyor olmak, hayati kaynaklarımdan birisi. Sizlerden aldığım yorumları, mailleri, sorulan soruları sindire sindire okuyor ve cevaplıyorum. Sanal görünse de bana göre sanal olmayan bu iletişimi çok seviyorum. Bu ödülleşme zincirinde beni de hatırlayıp zahmet vererek haber verdikleri için, Sevgili Mutfaktaki Zaman 'a, Sergül 'e, Esra 'ya, Seray 'a, Efsun 'a, Hadiye Hanım'a ve Filiz Hanım'a çok ama çok teşekkür ediyorum. Biraz oyunbozanlık yapıp isim ayırmadan, ben de ödü...

İnat etti, yaz gelmiyor bir türlü derken bugün başladık sinyalleri almaya. Yanlış okumadınız, burada bahar yok. Kıştan direkt yaza geçiliyor. Geçen yıl bu sıralardaki postları okursanız anlarsınız ne demek istediğimi. Hava raporlarına göre bugünden itibaren jet hızıyla yükselecekmiş dereceler. Malesef o güzelim püfür püfür bahar esintileri, rüzgarın taşıdığı tomurcuk kokuları burada yok. Varsa da o inanılmaz sıcak ve nemli hava bastırıyor olsa gerek; ben hissedemiyorum. Türkiye'deyken bahar aylarının keyfi bir başka olurdu. Özellikle pazar tezgahlarına ufak ufak gelmeye başlayan yaz sebze ve meyvelerini görmeye ve satın almaya bayılırdım. Burada hiç pazara gitmedim, aslında kuruluyor da. Herhangi bir alışveriş merkezindeyken bile karşımıza geçip patlamış mısır yiyerek şovumuzu(!) izleyen Çinliler'in, pazara gittiğimde ne yapacaklarını kestiremiyorum. :) O nedenle cesaretim yok. Sadece karşı caddede bir ara sokakta, kendi yetiştirdikleri sebzeleri satan yaşlı Çinliler'le uf...

Geçtiğimiz hafta çarşamba günü, yine "bir Alman, bir Türk, bir Fransız..." diye başlayan fıkraları aratmayacak çeşitlilikte ülkelerden oluşan dostlarım bendelerdi. Hatırlarsanız geçen yıl bu zamanlar bir grubu misafir edip, Türk sofrasından lezzetler ikram etmiştim. Bu yıl yine temel olarak aynı grup olmak üzere, yeni gelenlerle beraber, Türk damak tadından da örnekler vererek bir davet verdim. Burada hemen hemen herkes en az ayda bir, ya doğumgünleri bahanesiyle ya da sadece birlikte olmak istedikleri için, davetler veriyorlar. Bunlar genelde akşamüstü kahvesi oluyor ve davetlere neredeyse hiç tuzlu tatlar eşlik etmiyor. Bu nedenle biraz da bencillik yapıp bu sefer kendi davetimde tuzlu tatlara ağırlık verdim. Menüyü saymadan önce biraz konuyu yine Çin mutfağına döndürmek istiyorum, Çin mutfağı meraklılarına haberim var, sevgili eşim dün Şangay'dan dönerken bana harika bir kitap almış, içinde Çin mutfağının en temel yemeklerinin yapılışları var. Çok şükür bu sefer deli...

Aceleden öldüm doğrusu. Normalde iki post arasını epey açmaya alışmıştım ama cumartesiden beri zor sabredip, şimdi Pc başına dar attım kendimi. "Bu tarifi yayınlamam gerek", "benim gibi simit hasretliği çekenlere yetiştirmem gerek" diyerek başladım yazımı yazmaya, üstelik daha fotoğrafları bile hazırlamadan. Özellikle gurbette olanlar daha çok anlayacaklardır beni; simit özlemi buralarda bir başka oluyor. Türkiye'deyken, acil bir misafirim gelecek olsa, ya da uzun soluklu bir alışveriş sonrası eve dönünce ne pişireceğim derdi olduğu zaman imdadıma yetişirdi kendileri. Hemen tomurcuk çayı ilaveli mis gibi bir çay demler, yanına evde ne çeşit peynir zeytin varsa çıkarır, fırında da azıcık ısıtıp çıtır çıtır yer, doyururduk kendimizi. Geçen yıl buraya ilk yerleştiğimde de simit sevdasına düşmüştüm ama malesef kendi beceriksizliğimden olsa gerek Ev Cini'nin simidi ni taş gibi birşey yapmıştım. Bir tarifi denemeden önce mutlaka yorumları da okurum, deneyen var m...

Biliyorum, döner dönmez benden böylesi alelade görünen tarifler beklemezdiniz. Ama herkesin mutlaka her defasında deneyip hep aynı mükemmel sonucu aldığı tarifler vardır, bunlar da onlardan ikisi. O nedenle güvenle paylaşmak istedim sizlerle. Bu iki tarifi geçen yıldan beri o kadar sık yaptım ki artık tarifleri ezberden yapıyorum. Yerli yabancı yiyen bir daha istiyor. Bu arada annemi, kardeşimi ve kızkardeşimin eşini geçen pazar yolcu ettim buradan. Çok yoğun ve yorucu iki haftaydı bizim için. Annem ve ben korkunç hasta olduk ama başka vaktimiz olmadığı için ikimiz de birbirimize iyi olduğumuz yalanını söyleyip, kendimizi bu zemheri soğuğunda dışarıya attık. Annemi burada ilk götürdüğüm yer, hep "Çin'in Eminönü'sü" diye adlandırdığım "Han Zheng Jie" oldu. Burada birbirine bağlı sayısı bilinmez cadde, sokak, ara sokak ve dehliz diyebileceğim garip mekanlarda boy gösteren yığınla dükkan var. Mesela bir sokak tamamıyla kumaş satıcılarına ait, bir cadde komple ...

Biliyorum çok erken daha ama ben geri sayımı başlattım. Yani Türkiye'ye tatil için döneceğimiz günü. Önce haftaya kayınvalidem gelecek ve 1 ayını bizimle geçirecek. Buraya geldiğimden beri evdeki yarı hapis hayatım da bol dışarı çıkma eylemiyle son bulacak. Her ne kadar yardımcım iyi bir insan olsa da, oğluma aile büyükleri kadar iyi bakacağından emin olamadım hiç bir zaman. O döndükten sonra da geriye sadece 1 ay kadar bir süre kalacak. O da sevdiklerim için alışveriş, kendi hazırlıklarım derken çabucak geçecek. Şimdiden tatlı telaşlı günlerin heyecanına kapıldım bile. Bir de bu sabah pussuz net bir şekilde doğan güneşi de gördüm ya, değmeyin keyfime. Buraya geldiğimizden beri pek doğru dürüst gezemedik. Eşim için pek sorun yok, kendisi buraya taşınmadan önce senelerce gelip gittiği için Çin Seddi'ne kadar görmüştü. Benimse sadece kısaca Pekin'i tanıma şansım oldu, sedde gidemediğimi zaten biliyorsunuz. Ama ben hep o Çin'le ilgili filmlerde gördüğüm sislerin arasındaki...

Biliyorum bu hafta pek uzun bir ara verdim. Eşimin şehir dışına gitmesi gerekiyordu ve "yeter artık yalnız kaldığımız" nidalarıyla ben ve oğlum da peşine takıldık. Daha önce bahsettiğim gibi biz Çin'in yeni gelişen bir şehrinde yaşıyoruz. Gittiğimiz şehir ise Çin'in başkenti Pekin'di. Orada elime rehber kitapçığını alıp, gidilebilecek yerleri seçip (tabii 2 yaşındaki yaramaz bir çocukla) elimden geldiğince kimi zaman yürüyerek kimi zaman taksiye atlayıp gezmeye çalıştım, alışveriş yaptım. Ünlü yasak şehire gittim, ilk alandan geri döndüm o ayrı. Sağolsun oğlum uçan tekmeleri ve kanında varolan küçük Osmanlı'lığın naralarıyla beni spot ışıklarının altındaymışım gibi hissettirince, oradan uçarcasına kaçtım ama azimliyim, bir gün Çin Seddi'yle beraber özgürce de gezebilmeyi umuyorum. Geçen haftadan beri davet menümü bekliyorsunuz biliyorum, biraz da özür anlamında bu postta bolca resim ve tarif olsun dedim. Aslında bu pek beğeni toplayan hatta evlere götürüle...